ΣΧΟΛΗ ΧΙΟΥΡΕΑ: Πάντα πρώτη

Τετάρτη 15 Ιουλίου 2020

Πάντα πρώτη

Σαν βόμβα μεγατόνων έσκασε δίπλα μας! Η Μάρη πέθανε. Η Θεοδοσοπούλου! Μας την έφερε η καλή μας φίλη. Κοίτα να δεις! Μας πρόλαβε! Όπως πάντα πρώτη έφτασε στο νήμα. Μόνο που δυστυχώς γι’ αυτήν, ήταν στο μνήμα. Δεν γνωρίζαμε το θάνατό της. Δεν είχαμε πάρει είδηση και για την κηδεία της. Πού και πότε. Τόσο κακή πληροφόρηση δεν ματάγινε. Πού άφησε την τελευταία της πνοή και πότε; Στις διακοπές της; σε κάποιο νοσοκομείο; ή κατ’ οίκον; Ένα τόσο γνωστό πρόσωπο! Celembre, θα λέγαμε, και κανείς να μη γνωρίζει τίποτα. Ούτε ξέραμε από τι υπέφερε. Θα μπορούσαμε να της είχαμε συμπαρασταθεί, φίλες της ήμασταν. Γιατί τόσο μόνη; Στη ζωή. Μα και στο θάνατο ακόμα! Και έφυγε τόσο νωρίς!

Δεμένες στα παιδικά μας. Γειτονοπούλες. Με ό,τι σήμαινε αυτό. Με αγάπη και ανταγωνισμούς, όπως γίνεται σε κάθε φιλία. Η Μάρη, η Ματούλα και εγώ. Τελειώσαμε τη Σχολή Χιουρέα. Μετά χωρίσαμε, αλλά κατά καιρούς βλεπόμαστε κιόλας. Η Ματούλα η Γιάννου, πήρε τον δρόμο της. Παντρεύτηκε νέα. Λυκειάρχης, με παιδιά και εγγόνια είναι σήμερα. Η Μάρη μπήκε στο Πολυτεχνείο. Αριστούχος! Το μέλλον της έδινε υποσχέσεις. Όντως, ένα δοκτορά την περίμενε στη γωνία. Αρίστεψε και σ’ αυτό! Εν τω μεταξύ είχε παντρευτεί με κάποιον Νίκο, συμφοιτητή της στο Πολυτεχνείο, που εμείς τουλάχιστον δεν τον γνωρίσαμε ποτέ, και έμενε μαζί του. Είχε συντροφιά τουλάχιστον τις παγωμένες νύχτες στην Μινεάπολη. Σκληρό το Αμέρικα, δεν είναι παίξε γέλασε. Όλα με πολύ κόπο αποκτηθέντα. Ωστόσο άριστες οι συστάσεις που διέθετε.

Η Μάρη όμως, επιθυμούσε σφοδρά να επιστρέψει στη γηραιά ήπειρο. Όσο πιο κοντά στην Ελλάδα, τόσο καλύτερα έλεγε. Έκανε, λοιπόν, τα χαρτιά της για να δουλέψει στο Πανεπιστήμιο, στο Βέλγιο. Άλλο που δεν θέλανε αυτοί με τις συστάσεις που διέθετε. Ο Πριγκοζί έτριβε τα χέρια του για τα προσόντα που διέθετε η υποφαινόμενη. Δικαιώθηκε με το παραπάνω, με ένα βραβείο Νόμπελ. Μπορούμε να το πούμε τώρα, από τους συνεργάτες του, ήτανε η καλύτερη! Και όμως η επιστροφή, σαράκι που τρώει το μεδούλι της ψυχής, την έτρωγε. Τέλος, δεν άντεξε και γύρισε οίκαδε. Πέταξε στις καλένδες μια διεθνή καριέρα για χάρη της μικρής μας Ελλαδίτσας.

Έγινε κριτικός λογοτεχνίας, από το πουθενά, σε μια εποχή τόσο χαλεπή! Ήταν άραγε νόστος; Ή ξαφνικά τρελάθηκε; Παρεμπιπτόντως οι επιλογές του καθενός είναι σεβαστές είτε το θέλουμε είτε όχι. Αυτά της τα είχα πει σε κάποιο γράμμα μου στις Βρυξέλλες, όταν αλληλογραφούσαμε. Όμως, οι πνευματικές δυνάμεις αυτής της γυναίκας αποδείχτηκαν αστείρευτες. Ό,τι και να έκανε έπρεπε να είναι η πρώτη! Και σ’ αυτόν τον τομέα, έγραψε ιστορία! Η επιμονή της, η υπομονή της και η αντοχή της αξεπέραστα. Αν δεν είχε αλλάξει κιόλας στρατόπεδο και από τις θετικές επιστήμες δεν επέλεγε τις φιλοσοφικές…

Για αυτά και για αυτά, και τόσα άλλα προσόντα, η Μάρη Θεοδοσοπούλου ανήκε σε αυτό το σπάνιο είδος ανθρώπου, που ονομάζουμε ιδιοφυή. Ήτανε μια ιδιοφυία. Και θα λείψει.

Ρούλα Καραπάνου
συγγραφέας, φωτογράφος

__________________________

Σημειώσεις

Η Μάρη είχε παίξει το ρόλο της μάνας, στο «Νησί της Αφροδίτης» του Αλέξη Πάρνη, στο Δημοτικό Πειραιώς, σε σκηνοθεσία της υποφαινόμενης.

Κράτησε μια σεβαστή ουδετερότητα ως προς τη συγγραφική δουλειά μου. Και καλά έκανε.

**********************************

Ρούλα Καραπάνου

Γεννήθηκε στην Αθήνα. Σπούδασε στην Ελλάδα θέατρο και στη συνέχεια στη Γαλλία, στο Πανεπιστήμιο της Σορβόνης, Κινηματογραφικές Έρευνες και Φωτογραφία. Έκτοτε δουλεύει σαν επαγγελματίας φωτογράφος σε κρατικό φορέα. Έχει παρουσιάσει καλλιτεχνική δουλειά της σε πολλές ομαδικές και ατομικές εκθέσεις στην Ελλάδα και στο εξωτερικό.

Χωρίς να έχει εγκαταλείψει τον εικαστικό χώρο, ασχολείται παράλληλα με την πεζογραφία. «Τα κόκκινα νύχια», «Εν αναμονή», «Τα Αλογάκια της Παναγίας» που είναι συνέχεια του πρώτου. Το 2002 δημοσιεύτηκε το τέταρτο μυθιστόρημα της «Ο κύκλος της οργής». Το Νοέμβριο του 2003 κυκλοφόρησε «Το τανγκό του θανάτου».

Ανάρτηση ΣΧΟΛΗ ΧΙΟΥΡΕΑ στο ΑΦΙΕΡΩΜΑΤΑ – ΜΑΡΗ ΘΕΟΔΟΣΟΠΟΥΛΟΥ

Διαβάστε επίσης:

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου