«Μαγική Εικόνα» 📙 ΒΙΒΛΙΟ της Βαρβάρας Κουταβά-Δεληβοριά

 

 ΠΕΡΙΓΡΑΦΗ           

Μια επίμονη αναζήτηση της Μαγικής Εικόνας... που όλο χάνεται και όλο φαίνεται, πότε κοντά πότε μακριά, γοητευτική και απροσδόκητη. Αφορμή Κλασικές Εικόνες της ζωής με αφετηρία μεταφορικά και κυριολεκτικά τα «Κλασσικά Εικονογραφημένα».

Χρησιμοποιούνται ποικίλα θέματα και υλικό. Όπως η εξέλιξη ενός τυπικού προάστιου των Αθηνών, της Καλλιθέας, ή οι «χάρτινες» θρησκευτικές Εικόνες στην Ελλάδα τα πρώτα μεταπολεμικά χρόνια, αλλά και κάποιες «ελληνικές» αναφορές σε αφηγήματα της Άγκαθα Κρίστι.

ΠΑΙΖΟΝΤΑΣ ΠΑΙΧΝΙΔΙΑ ΜΕ ΕΙΚΟΝΕΣ.... ΤΑ ΤΡΑΠΟΥΛΟΧΑΡΤΑ

 

Tα χαρτιά και όσα παιχνίδια ή μαντέματα γίνονται με αυτά είναι από παλιά ένα ιδιαίτερο στοιχείο στη ζωή της κοινωνίας και ασκεί μια ισχυρή γοητεία ...

 

Έτσι υπάρχουν πάμπολλες αποτυπώσεις της δυναμικής τους, ακόμη και στην απλή καθημερινότητα... ανάμεσα σε άλλα και στην καθομιλουμένη.

 

Βασικό στοιχείο λειτουργίας τους -σε όποιο τομέα- είναι η εικονογράφησή τους. Προβάλλει συγκεκριμένους χαρακτήρες και ρόλους σε μία σχέση πάντοτε πολεμική. Αν την παρακολουθήσει κανείς γίνεται θεατής και παράγοντας ενός πάντοτε άλλου παιχνιδιού.

«ΚΛΑΣΣΙΚΑ ΕΙΚΟΝΟΓΡΑΦΗΜΕΝΑ»: Η πρώτη σειρά βιβλίων κόμικς στην Ελλάδα

 

 Tα κόμικς είναι ένας ιδιότυπος παγκόσμιος και εξαιρετικά ισχυρός κώδικας έκφρασης της εποχής μας. Στην Ελλάδα δημοσιεύματα σε μορφή κόμικς, εμφανίζονται αρκετά νωρίς. Και μπορεί το 1951 να κυκλοφορεί η πρώτη σειρά βιβλίων κόμικς, τα ΚΛΑΣΣΙΚΑ ΕΙΚΟΝΟΓΡΑΦΗΜΕΝΑ, υπάρχουν όμως δείγματα γραφής παλαιότερα. 

Χαρακτηριστικά είναι τα ευρήματα σε τεύχος του Θησαυροῦ τῶν Παιδιῶν του Μαρτίου του 1947. Από τις 28 σελίδες του οι 4 παρουσιάζουν κόμικς. Από αυτές, οι δύο φιλοξενούν ελληνικά έργα: μια συνέχεια του μυθιστορήματος «Μπεν Χουρ» του Λου Ουάλλας σε διασκευή Μ. Κουρήτη και εικονογράφηση Θ. Ανδρεόπουλου και μια περιπέτεια του σχεδόν πανταχού παρόντος στα περιοδικά για μια δεκαετία (1945-1954) Μπιμπίκου, που ήταν δημιούργημα του Μιχαήλ Παπαγεωργίου (Doris).

Αφιερωμένο στις γενιές που μεγάλωσαν με σταθερό τηλέφωνο – Θυμάσαι, τότε;

Εμείς μιλούσαμε στο σταθερό τηλέφωνο.

Ψιθυριστά, να μην μας ακούσουν οι γονείς.

Τα σύρματα έπαιρναν φωτιά.

Στρίβαμε το καλώδιο γύρω απ’ το δάχτυλό μας απ’ την αγωνία, όταν μιλούσαμε με το αντικείμενο του πόθου μας.

Κι όταν περιμέναμε τηλεφώνημα, στεκόμασταν από πάνω να προλάβουμε ν’ απαντήσουμε πριν το σηκώνει κάποιος γονιός…

Κι όταν, δεν ακουγόταν καλά η φωνή στο ακουστικό, παίρναμε το μηδέν, σ’ εκείνο τ’ όμορφο καντράν, που μετά έγινε κουμπάκι, για να «καθαρίσει» η γραμμή.