ΣΧΟΛΗ ΧΙΟΥΡΕΑ: Η παλιά γειτονιά...

Τετάρτη 8 Δεκεμβρίου 2021

Η παλιά γειτονιά...

Ο κόσμος άλλαξε, άλλαξαν και οι καιροί, όπως και το κλίμα, αφού οι άνθρωποι καταστρέφουν το φυσικό περιβάλλον σε παγκόσμια κλίμακα.

Σε όλους βέβαια αρέσουν οι αλλαγές, όμως όχι προς το χειρότερο, αλλά προς το καλύτερο. Τώρα ο κόσμος επικοινωνεί με ηλεκτρονικά μέσα κοινωνικής δικτύωσης, ενώ κάποτε είχαμε τη γειτονιά…

Η γειτονιά αλλιώς: Εναλλακτικοί τρόποι διασκέδασης σε απόσταση λίγων μέτρων από το σπίτι μας. Όσο και αν ακουστεί περίεργο η γειτονιά συγκαταλέγονταν στους φορείς κοινωνικοποίησης των ανθρώπων. Μετά τον πρωτογενή φορέα ήτοι την οικογένεια και τον δευτερογενή το σχολείο, ακολουθούσε η γειτονιά ως τρίτος.

Γειτονιά… Θυμάμαι τη δική μου. Στο μικρό δρομάκι μας, στου Χαροκόπου, στην Καλλιθέα. Κι εσύ τη δική σου, αν ήσουν τυχερός και έζησες τα παιδικά σου χρόνια σε μια γειτονιά, με τη σημασία που είχε κάποτε αυτή η λέξη...

Τι θα πει γειτονιά; Καρεκλάκια, καφές, αστεία… Και δώσ’ του παιχνίδι και φωνές. Κρυφτό, κυνηγητό, κλέφτες και αστυνόμους. Αλλά και ποδόσφαιρο τα αγόρια, τις "κουμπάρες" με τις κούκλες τα κορίτσια, κουτσό, σκοινάκι... Εκεί μεγαλώσαμε, εκεί ανεξαρτητοποιηθήκαμε, εκεί γίναμε εξωστρεφείς, εκεί πέσαμε πρώτη φορά με το ποδήλατο…

Να η "μαρίδα" της δικιάς μου γειτονιάς, ή μάλλον κάποιο μέρος της, γιατί ήταν πολύ περισσότερα παιδιά. Στήθηκαν για φωτογραφία μπροστά στο σπίτι της Έπης και του Γιώργου. Η Λένα και η Ελένη κάθονται στο πεζοδρόμιο. Πίσω τους η Ράνια κρατάει αγκαλιά το Δημήτρη, που η μαμά του η κυρία Κική τον έβγαζε στη γειτονιά, μπας και τον ξεγελάσουν τα κοριτσάκια και τον καταφέρουν να φάει λίγο περισσότερο! Δίπλα ο Πάνος, κάτι λέει στο Θοδωρή, τον επονομαζόμενο Κουκουτσάκη, που κάθεται δίπλα στο Μιχάλη.

Να κι άλλη μια φωτογραφία, μερικών ποδοσφαιριστών της γειτονιάς μας. Ποζάρουν ο Ιάκωβος, ο Κώστας, ο Τάσος και ο Πάνος.

Στη γειτονιά μας μεγάλωσαν και έπαιξαν γενιές και γενιές παιδιών. Από μικρά, μεγάλωναν έκαναν δικά τους παιδιά και μετά μεγάλωναν και αυτά όλα μια παρέα. Έτσι, είχαμε τη "μεγάλη παρέα", τη νεολαία, που είχαν τσ συνθηματικά τους σγυρίγματα για να βγουν έξω να κανονίσουν τι θα κάνουν το απόγευμα, πού θα πάνε ή να συζητήσουν κάτι ενδιαφέρον. Ήταν πια φοιτητές. Ο Μιχάλης, ο Λευτέρης, η Κάκια, η Γιώτα, ο Αντώνης, η Ελένη, ο Γρηγόρης, η Ξανθίππη, ο Ορέστης, ο Μιχάλης... Εμείς οι πιο μικροί κάναμε φασαρία και δεν τους αφήναμε να διαβάσουν για την εξεταστική. Έβγαινε η κυρία Πίτσα και μας έλεγε: "Αχ εσείς! Κάντε πιο σιγά βρε, διαβάζουν οι άλλοι. Δεν με ακούτε... Εμ δε θα μεγαλώσετε; δε θα γίνετε φοιτητές κι εσείς; Ε τότε τα παιδιά μου θα έχουν παιδιά και θα βάζω κι εγώ τα εγγόνια μου να κάνουν φασαρία, να μην σας αφήνουν να διαβάσετε!" Η κυρία Φωτεινή, κάπως πιο νευρική, αρκετές φορές μας πετούσε έναν κουβά νερό για να φύγουμε από μπροστά από το σπίτι της! Χαχανητά εμείς και τρέχαμε να μην βραχούμε!

Τις αποκριές, στολίζαμε με σερπαντίνες τις πόρτες και τις μάντρες, φτιάχναμε ένα γαϊτανάκι από χαρτόνι και χάρτινες κορδέλες, βάζαμε μουσική δυνατά και χορεύαμε στη γειτονιά! Μας έβλεπαν οι γιαγιάδες και οι παππούδες που ήταν μαζεμένοι και χαίρονταν.

Τα πεζοδρόμια τους καλοκαιρινούς μήνες έσφυζαν από φασαρία και ομιλίες καθώς όλοι έβγαζαν από μια καρέκλα ή πολυθρόνα και μαζεύονταν σιγά- σιγά ως ένα άτυπο υπαίθριο καφενείο. Ανταλλαγή απόψεων και συζητήσεων καλά κρατούσαν. Τώρα δεν ξέρεις ποιος μένει δίπλα σου…. Άσε που με τον τεράστιο όγκο των πολυκατοικιών δεν ξέρεις καν ποιος μένει στη διπλανή σου πόρτα… Είχαμε τα κλειδιά στις πόρτες και φόβος δεν υπήρχε. Τα παράθυρα, τα είχαμε ορθάνοιχτα τους καλοκαιρινούς μήνες και κοιμόμασταν έτσι τη νύχτα! Χωρίς σίτες, χωρίς συναγερμούς, χωρίς πόρτες θωρακισμένες και δε φοβόμασταν! Τώρα και όλα τα μέτρα ασφαλείας λαμβάνουμε και φοβόμαστε και μας κλέβουν.

Η γειτνίαση γενικότερα όχι μόνο από δομικής άποψης ήταν και ένας τρόπος ψυχοθεραπείας. Θα βγω και θα μιλήσω με κάποιον ακόμη κι αν δεν είχα κανέναν συγγενή ή φίλο έλεγαν κάποιοι. Θα ανταλλάξω μια κουβέντα. Όχι μέσω των social media, κινητών κλπ αλλά πρόσωπο με πρόσωπο. Κοινωνιολογικά και μόνο το άτομο δεν υπέφερε από απομόνωση, κατάθλιψη και όλα αυτά που μας συμβαίνουν τις τελευταίες δεκαετίες.

Παλαιότερα, η γειτονιά έπαιζε και το ρόλο του κοινωνικού κράτους πρόνοιας! Ναι και όμως! Δεν είχαν να φάνε κάποιοι, να ντυθούν και όμως κάποιος γείτονας ή και συλλογικά βοηθούσαν με κάθε τρόπο. Κάτι σαν υποχρέωση ηθική και αυτονόητη. Επίσης στις γειτονιές αναβίωναν και όλα αυτά τα ξεχασμένα έθιμα και παραδόσεις όπως π.χ το κάψιμο των μαγιάτικων στεφανιών, οι φωτιές του Αη Γιάννη τον Ιούνιο… Πώς και πώς περιμέναμε τη μέρα αυτή. Μαζεύαμε ξύλα και χάρτινα κουτιά, ανάβαμε φωτιά, υπό την επίβλεψη και οργάνωση της κυρίας Ξένης, που σαν δασκάλα που ήταν μας έβαζε και σε μια σειρά, ποιος θα πηδήξει τη φωτιά και κανόνιζε τι ύψος και και πλάτος θα έχει, ώστε να μην έχουμε κανένα ατύχημα. Κάναμε και διαγωνισμό με άλλες γειτονιές, ποια γειτονιά θα έχει την καλύτερη φωτιά, που θα μαζέψει περισσότερο κόσμο και θα διαρκέσει περισσότερο. Πάντα η δικιά μας γειτονιά έβγαινε πρώτη. Από τις άλλες γειτονιές ερχόντουσαν στη δική μας, όταν έσβηναν οι δικές τους φωτιές!

Όμορφα χρόνια, ανεπανάληπτα... ωραίοι καιροί... μοναδικές ανεξίτηλες αναμνήσεις... Παλιά γειτονιά.... 💗

Επιμέλεια: Ράνια Χιουρέα

🌹🌻🌼🌹🌹🌻🌼🌹🌹🌻🌼🌹

Ακολουθεί ένα όμορφο νοσταλγικό τραγούδι: "ΠΑΛΙΑ ΓΕΙΤΟΝΙΑ".
Τραγουδούν: Δημήτρης Ψαριανός - Μαργαρίτα Ζορμπαλά. Στίχοι-Μουσική: Αλέκος Σακελλάριος - Ε. Μπιάνκο