ΣΧΟΛΗ ΧΙΟΥΡΕΑ: ΚΑΛΗΝΥΧΤΑ ΕΦΗ

Τετάρτη 24 Μαρτίου 2021

ΚΑΛΗΝΥΧΤΑ ΕΦΗ

Paradise – Sandro Botticelli

Ένα ηλιόλουστο, καλοκαιρινό απομεσήμερο, με θερμοκρασία περίπου Σαχάρας, και καταγάλανο, αλέκιαστο ουρανό, βρέθηκα σ’ ένα λουλουδιασμένο χωριό της Εύβοιας, τις Ροβιές. Κατηφόρισα οδηγώντας μέχρι την παραλία. Ταβέρνες, μυρωδιές, μουσικές, δεν με τράβηξαν. Κάθισα απλώς για να συνέλθω κάτω από τα δεντράκια που ακόμα δεν είχαν μεγαλώσει πολύ, αλλά ούτε κι αυτά με κράτησαν για ώρα. Το μάτι μου μαγνήτιζε η αρυτίδιαστη, γαλήνια θάλασσα που με κοίταζε άλλοτε προκλητικά κι άλλοτε παρακλητικά. Πώς να της αντισταθείς;

Κατέβηκα τα σκαλάκια και χωρίς χασομέρι φόρεσα το μαγιώ μου και τακτοποίησα τα πράγματά μου-φόβος δεν υπήρχε, ήμουνα μόνη μου στην απέραντη παραλία! Βγάζοντας τα πέδιλα, αντιμετώπισα, όπως πάντα, το πρόβλημά μου. Αδύνατον να περπατήσω ξυπόλυτη. Οι πατούσες μου δεν το αντέχουν! Πόσο μάλλον όταν η άμμος τις κατακαίει κι όταν τα βότσαλα ήταν ξαπλωμένα απειλητικά μπροστά μου. Παρόλα αυτά, προχώρησα, ηρωικά, με γκριμάτσες και άλλα σχετικά, ώσπου να φτάσω στο νερό. Κι εκεί το πρόβλημα διογκώθηκε. Βότσαλα μεγάλα σαν πέτρες σε καλωσόριζαν ποιος ξέρει για πόσα μέτρα μέσα στη θάλασσα. Έριξα ένα βλέμμα απελπισίας πραγματικής, γιατί δεν ήξερα πώς να μπω. Η θάλασσα μαγευτική, ψυχή μέσα, πέρα από τρία κεφάλια που δεν διέκρινα καλά, γιατί είχα κόντρα τον ήλιο και μερικά καραβάκια στο βάθος. Στεκόμουνα σα χάνος μέσα στο μπικίνι μου κι αγνώριστη με τα μαλλιά σηκωμένα ψηλά.

«Κάνετε μερικά βήματα αριστερά σας, υπάρχει ένας μικρός διάδρομος απ’ όπου μπορείτε να μπείτε». Η φωνή ακούστηκε απ’ τη θάλασσα και μάλλον από τα τρία κεφάλια που κολυμπούσαν.

Σήκωσα το χέρι για να πω «ευχαριστώ;» «κατάλαβα;» ποιος ξέρει τι; Πάντως προχώρησα παραπατώντας και όντως με υποδέχτηκε μια παρήγορη άμμος. Χαρούμενη, έτοιμη να βουτήξω, ακούω:

«Είστε καθηγήτρια;»

«Ναι», απάντησα, δεν θυμάμαι πια με τι διάθεση. Σίγουρα, δεν εννοούσα να χάσω το μπάνιο μου. Δεν είχα πολύ χρόνο.

«Μήπως διδάσκατε στη Σχολή Χιουρέα;»

Α, τα πράγματα είχαν σοβαρέψει. Όποιος με ρωτούσε, με έβλεπε από αρκετά μακριά. Πώς με είχε αναγνωρίσει έτσι παραμορφωμένη;

«Κυρία Ζαφειροπούλου, με είχατε μαθήτρια. Είμαι η Έφη η Παΐζη».

Έτσι ξαναβρεθήκαμε με την Έφη, αρκετά χρόνια πριν -δεν θυμάμαι πόσα. Την είχα αφήσει μαθήτρια και την ξαναβρήκα να κολυμπάει με τις δυο έφηβες κόρες της, ευτυχισμένη μαμά και σύζυγος. Εννοείται πως το μπάνιο μου πήγε περίπατο, σε αντιστάθμισμα όμως έμαθα για την ζωή της, τον έρωτά της, την οικογένειά της, την εργασία της, ας πούμε τα πάντα. Τα βασικά της ζωής. Οι κόρες της μας παρακολουθούσαν γελαστές-ποιος ξέρει τι σκέφτονταν τα κοριτσάκια! Προφανώς, πόσο τρελοί είναι οι μεγάλοι, που χασκογελάνε ασταμάτητα, χειρότερα κι από παιδιά!! Και, ιδίως, βέβαια, η καθηγήτρια της μαμάς τους!! Δίχως ίχνος σοβαρότητας!! Τι γνώμη θα είχαν σχηματίσει για την αφεντιά μου, αλήθεια!!

Όταν αποφασίσαμε να βγούμε, είχαμε μουλιάσει πια κι εγώ δεν είχα καθόλου χρόνο. Επέμενε να με φιλοξενήσει στο σπίτι της πεθεράς της ή τουλάχιστον «ένα καφεδάκι», αλλά δεν μ’ έπαιρνε η ώρα κι αφού ανταλλάξαμε τηλέφωνα, ντύθηκα κι έφυγα.

«Θα σας τηλεφωνήσω, οπωσδήποτε, μόλις κατέβουμε στην Αθήνα. Σας αγαπούσα και σας αγαπάω πολύ», ήταν τα λόγια του αποχαιρετισμού.

Ξέρουμε, ωστόσο, πως κάτι τέτοια λόγια, που προφέρονται με ειλικρίνεια και θέρμη σε στιγμές συναισθηματικής φόρτισης, αποφορτίζονται πολύ γρήγορα, μόλις μας αγκαλιάσει το απατηλό χέρι της σκληρής καθημερινότητας. Γι’ αυτό, είχα χαρεί μεν αυτή την αναπάντεχη συνάντηση, αλλά μέσα μου δεν είχα πιστέψει την υπόσχεση. Άλλωστε, οι υποσχέσεις δίνονται, τις περισσότερες φορές, για να… μην τηρούνται!!

Η μεγάλη διαφορά, λοιπόν, με την Έφη ήταν ότι κρατούσε τις υποσχέσεις της. Από τότε, είτε σε γιορτή, είτε σε γιορτές, είτε σε άσχετες στιγμές, η φωνή της μου έλεγε τα νέα της, καλά ή λιγότερο καλά, ανελλιπώς, και πριν να κλείσουμε με ρωτούσε, επίσης ανελλιπώς:

«Μήπως έχετε ανάγκη από τίποτα; Θέλετε κάτι; Μη διστάσετε ό, τι ώρα και να’ ναι. Σας αγαπάω κι εγώ και η οικογένειά μου. Εμείς είμαστε εδώ».

Αυτή ήταν η Έφη. Να βοηθήσει, να εξυπηρετήσει, να σταθεί αδελφικά. Το ίδιο και ο σύζυγός της. Είχαν δημιουργήσει μια οικογένεια ενωμένη κι αγαπημένη. Κι αυτό αποδείχτηκε στην περίοδο της αρρώστιας της. Είναι απίστευτη η αφοσίωσή τους στην Έφη. Που ασφαλώς το άξιζε. Αλλά πόσοι το αξίζουν, μα δεν βρίσκουν ανταπόκριση;

Όταν μου το ανακοίνωσε, το είχε κάνει τόσο προσεκτικά, που δεν είχα καταλάβει τη σοβαρότητα της κατάστασης. Το αντιμετώπιζε με στωικότητα και καρτερικότητα και πάντα με χαμόγελο. Ακόμα και στο τελευταίο της τηλεφώνημα, πριν να μπει για ύστατη φορά στο νοσοκομείο, μιλούσε χαμογελαστά. Εκ των υστέρων, κατάλαβα ορισμένες διαφορές στα λόγια της, και, επειδή είχα διακρίνει, ίσως, κάτι διαφορετικό, έβαλα, ασυναίσθητα, τα δυνατά μου στα δικά μου λόγια!! Ίσως, ήταν κι η πρώτη φορά που διέκρινα κάτι σαν θλίψη στη φωνή της. Αλλά, τώρα το λέω. Τότε, της μιλούσαν κι οι κόρες της παράλληλα, κι εγώ δεν πονηρεύτηκα.

Με την Έφη δεν είχαμε ξαναβρεθεί από κοντά. Και στις δύο παρουσιάσεις των βιβλίων μου δεν είχε μπορέσει να έρθει, γιατί έκανε χημειοθεραπείες. Και το έφερνε βαρέως.

«Αν μπορώ να περπατήσω, θα έρθω», με βεβαίωνε και χαιρόταν σαν να ήταν προσωπική της υπόθεση!

Μπόρεσε, όμως, παρόλες τις θεραπείες, να έρθει στην Έκθεση Βιβλίου στο Ζάππειο. Με όλη τη φθορά της αρρώστιας απάνω της, συνοδευόμενη απ’ τον σύζυγο-εκεί τον γνώρισα-και την κόρη της κατέφτασε με χαμόγελα και χαρά κρατώντας και μια γλαστρούλα για να με τιμήσει. Και χαιρόταν με την καρδιά της! Όσοι ήταν τότε μαζί μας θα την θυμούνται. Υπάρχουν κι οι αντίστοιχες φωτογραφίες.

Την Έφη θα την έχω στην καρδιά μου, γιατί δεν πιστεύω πως υπάρχουν πολλοί άνθρωποι πια που αγκαλιάζουν τον συνάνθρωπο με ειλικρίνεια κι αγάπη!! Έχω τη φωνή της στ’ αυτιά μου:

«Μήπως διδάσκατε στη Σχολή Χιουρέα;»

Και τότε είχα αντικρίσει μια γυναίκα ζωντανή, όλο κέφι για ζωή και δημιουργία που μου διηγιόταν λάμποντας πώς είχε γνωρίσει τον άντρα της, και το ταίριασμά τους. Έτσι προτιμάω να τη θυμάμαι!! Μια Έφη με μέλλον και ζωή μπροστά της! Να δωρίζει χαρά κι ευτυχία στους δικούς της και τους φίλους της!

Πολλές φορές κι οι ψευδαισθήσεις….δεν βλάπτουν!!

Καληνύχτα, Έφη.

Η καθηγήτριά σου.

Βάσω Ζαφειροπούλου

Αναρτήθηκε από ΣΧΟΛΗ ΧΙΟΥΡΕΑ στο ΑΦΙΕΡΩΜΑΤΑ ΕΙΣ ΜΝΗΜΗΝ...

Δείτε επίσης:

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου