Στην πολιτική κηδεία του Βασίλη Ανανιάδη, ο αγαπημένος του φίλος Κώστας Ποντικόπουλος είπε για τον Βασίλη τα παρακάτω πολύ όμορφα και συγκινητικά λόγια, αντιπροσωπευτικά της σχέσης και της φιλίας τους:
Πριν δυο τρία χρόνια με πήρε τηλέφωνο ο Τάσος, ο Τάτσμαν, και μου λέει “ρε, λέμε να πάμε μια ταβέρνα με τον Μίμη, το Μπούμπη, τον Πάνο, τον Μιχάλη έτσι να βρεθούμε να πιούμε ένα κρασί και να τα πούμε. Θα πάμε προς Νέα Σμύρνη, είναι εκεί σε μια πλατεία ένα σουβλατζίδικο, ο Βαλέσα. Να πάμε εκεί που είναι κοντά στου Βασίλη που δεν έχει αμάξι. Είσαι μέσα;”
Πέταξα τη σκούφια μου. Τον Τάσο και το Μίμη τους είχα συναντήσει ή μιλάγαμε αραιά και που, τον Βασίλη είχα κάποια χρόνια.
Πώς γίνεται κι όταν σμίγεις με κάποιους ανθρώπους να σβήνονται μονομιάς δεκαετίες και νάναι σα να συναντήθηκες χθες;
Πώς γίνεται κι υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι που η αύρα τους είναι σαν την όσφρηση, την αίσθηση που σου χαράζεται πιο έντονα στη μνήμη, που τη θυμάσαι για πάντα και την αναγνωρίζεις ακόμα και μετά από χρόνια;
Πώς γίνεται και με το που είδα το Βασίλη εκεί στου Βαλέσα ήτανε σαν το προηγούμενο βράδυ να είχαμε καληνυχτιστεί στο σπίτι της Ορέστε Τομμαζίνι;
Πώς γίνεται και πάλι ξαφνικά μου ‘δειχνε απ’ το παράθυρο του δωματίου του τα παράθυρα του σπιτιού του Πιέτρο Ινγκράο αλλά εγώ κοίταζα δυο ορόφους πιο κάτω που ήταν το παράθυρο της Στεφάνια, κι ύστερα αυτός μίλαγε με τον Αντόνιο, που ήταν ο Καλαμπρέζος αστυνομικός της φρουράς του και πιτσίνος;
Πώς γίνεται και ξαφνικά το τραπέζι του σουβλατζίδικου μεταμορφώθηκε στο τραπέζι του δωματίου του Βασίλη, ένα βράδυ που του μαθαίναμε πόκερ και μετά την αλλαγή των φύλλων κοίταξε απορημένα και μας ρώτησε “ρε σεις, έχω μια τριάδα και μια δυάδα. Κερδίζω;”
Πώς γίνεται να κοιταζόμαστε με νόημα και να συνεννογιόμαστε να κλείσουμε τη πόρτα του δωματίου του Σταύρου, που κάπνιζε βαριά Ελλάς Σπέσιαλ και μας βρώμαγε όλο το σπίτι;
Πώς γίνεται και ξαφνικά βγήκαμε να πάρουμε το 61, να κατέβουμε στο Βιάλε Ρετζίνα Μαργκερίτα και να πάρουμε το τραμάκι το 30 για να πάμε στη Μένσα (Mensa=φοιτητική εστία);
Πώς γίνεται και μπήκαμε στην “Τάβολα Κάλντα” του Έλιο στην Πιάτσα Μπολόνια να φάμε “ούνα μπιστέκα μπεν κόττα” (una bistecca ben cotta=μια μπριζόλα καλοψημένη);
Πώς γίνεται σχεδόν κάθε βράδυ μέσα στην παγωνιά να περπατάμε όλοι μαζί και να πηγαίνουμε στην “Αουζόνια”, το ενοριακό σινεμά της γειτονιάς μας που άλλαζε κάθε μέρα έργο;
Πώς γίνεται ν’ αλλάζουμε πεζοδρόμιο στη Βία Λιβόρνο για να μην περάσουμε απ’ έξω από τα γραφεία της τοπικής οργάνωσης του MSI;
Πώς γίνεται και ξαφνικά τους είδα εξουθενωμένους μαζί με τον Τάσο και με τον Μιχάλη τον Λαουλάκο, απελπισμένους από τα ξενύχτια για να προλάβουν ένα εζάμε (esame=εξέταση), να αραδιάζουν τα σχέδια στο πάτωμα και σε παροξυσμό να φωνάζουν ο ένας στον άλλο “Αμπαντόνα!” (abbandona=παράτα τα) “Όχι! Ζήτω η Ελλάς!”
Πώς γίνεται να τον βλέπεις με παραμάσχαλα την “Ουνιτά” (Unita) και την “Αυγή” που έπρεπε να πας στο Σαν Λορέντσο να την περιμένεις, να περπατάει σκεπτικός προς το σπίτι μ’ εκείνο το ιδιαίτερο βήμα του, περνώντας έξω από το ταμπακάιο (tabaccaio=καπνοπωλείο) πιο πάνω;
Γίνεται. Με τον Βασίλη γίνεται.
Ο Βασίλης, μια παρουσία διακριτική στην άκρη, που ποτέ δεν διεκδίκησε χώρο κι όμως γέμιζε το χώρο.
Ο Βασίλης, μια φωνή που δεν υψώθηκε ποτέ κι όμως πάντα ακουγότανε πολύ προσεκτικά.
Ο Βασίλης με την εξωπραγματική εγκυκλοπαιδική μόρφωση και την ακόμα πιο εξωπραγματική μνήμη, “Βασίλη, πώς λεγόταν τότε εκείνη η ταινία που έπαιζε εκείνος και που...” “…Έτσι λεγόταν”.
Ο Βασίλης που στο ξέσπασμα του μεγαλύτερου θυμού του σχολίαζε με σαρκαστικό και αυτοσαρκαστικό χαμόγελο τη φάση.
Ο Βασίλης, μια σταθερά κι ένα μυαλό τόσο καθαρό, που έκανε εύκολο το πιο δύσκολο πράγμα: να βλέπει το αυτονόητο.
Ο Βασίλης που το λεπτό του χιούμορ έσπαγε κόκαλα. Και λένε πως χιούμορ έχουν οι ευφυείς άνθρωποι.
Ο Βασίλης που η έννοια καθήκον ήτανε συνώνυμο της αναπνοής του.
Ο Βασίλης γραμματέας του γραφείου του Ρήγα Ρώμης, ο Βασίλης του ΔΣ του Συλλόγου Ελλήνων Φοιτητών της Ρώμης, φωνή πάντα λογική και ενωτική, ο Βασίλης πάντα ενεργός αριστερός μ’ εκείνη την παλιά στόφα του αριστερού, εκείνου, που αριστερός έχει γίνει και μένει συνεπής από ανθρωπιά και γιατί ξέρει ότι μόνο εκεί υπάρχει το δίκιο και κάθε άλλου είδους σκέψη δεν τον αφορά.
Ο Βασίλης, που αυτό που λέμε προσωποποίηση του ηθικού πλεονεκτήματος της Αριστεράς, που τόσο έχει πια τσαλακωθεί, έβρισκε την απόλυτη ουσία του.
Κι επειδή ξέρω πως αν μας βλέπει τώρα από κάπου και μας ακούει, με όλα αυτά τα καλά που λέμε, θα ‘χει πάρει εκείνο το πονηρό χαμογελάκι που έπαιρνε πριν μιλήσει όταν δεν πολυσυμφωνούσε με κάτι, Αφροδίτη και Νεφέλη, δε μπορώ παρά να σας πω κι ένα ελάττωμά του.
Ναι, δεν ήτανε καλός στο φλιπεράκι. Εκεί απέναντι, στο μπαρ του Πασκουάλε, ήταν λίγο ατσούμπαλος και του φεύγανε εύκολα οι μπάλες στη μπούκα.
Βασίλη μου, καλό σου ταξίδι.
Και την επόμενη φορά στου Βαλέσα, θα σου ‘χουμε μια καρέκλα και θα σου βάλουμε τρεις σταγόνες κρασί στο ποτήρι. Έτσι κι αλλιώς, ποτέ δεν έπινες πολύ.
Αναρτήθηκε από ΣΧΟΛΗ ΧΙΟΥΡΕΑ στο ΑΦΙΕΡΩΜΑΤΑ ΕΙΣ
ΜΝΗΜΗΝ...
Δείτε επίσης:
· ΒΑΣΙΛΗΣ ΑΝΑΝΙΑΔΗΣ (1954-2024) ~ «Καλό ταξίδι καλέ μου φίλε, θα βρεθούμε ξανά....» Ανδρέας Νεφελούδης
· Βασίλης Ανανιάδης: Βίντεο-αφιέρωμα στη μνήμη του συμμαθητή μας
· Λάζαρος Λασκαρίδης (1968-2023) ~ Έχασε τη μάχη για τη ζωή ο αντιδήμαρχος Καλλιθέας Λάζαρος Λασκαρίδης, φίλος και συμμαθητής μας - Τριήμερο πένθος κήρυξε ο Δήμος 8-5-2023
· Το τελευταίο αντίο στο συμμαθητή μας Άγγελο (Άκη) Σκοπελίτη (1968-2021)
· ΚΑΛΗΝΥΧΤΑ ΕΦΗ Βάσω Ζαφειροπούλου
· Έφη Παΐζη (1962-2021) ~ Καλό παράδεισο Έφη, θα είσαι πάντα μαζί μας!!! Ράνια Χιουρέα
· Μάρη Θεοδοσοπούλου (1947-2016)
· Αίγλη Αρφαρά-Παλαμήδου (1925-2020) ~ Καλό ταξίδι στη δασκάλα μας... την αγαπημένη κυρία Αίγλη!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου